بسیاری فکر می کنند که پوشیدن لباس های چرمی (کفش، ژاکت، کیف و غیره) چندان جدی نیست، زیرا حیوانات “عمداً کشته نشده اند”. در عوض، همه چیز کاملاً اینطور نیست زیرا برای پرورش دهندگان پوست یک سود بزرگ است. و در بسیاری از موارد چرم از هند وارد می‌شود و به قیمت رنج هنگفت حیوانات به دست می‌آید، همانطور که در شکایت ویدیویی چند سال پیش دیده می‌شود.
پوست را می توان از گاو، خوک، بز و گوسفند گرفت. از حیوانات عجیب و غریب مانند تمساح، شترمرغ و کانگورو؛ و همچنین سگ ها و گربه ها که در چین به خاطر گوشت و پوست خود کشته می شوند و سپس به سراسر جهان صادر می شود.
صنعت گوشت
صنعت گوشت چند میلیارد دلاری از چیزی بیش از گوشت حیوانی سود می برد. طبق گزارشی از وزارت کشاورزی ایالات متحده (اما همین اتفاق در اروپا و سایر نقاط جهان رخ می دهد) پوست حیوانات “مهم ترین محصول جانبی اقتصادی” صنعت دامپروری فشرده را نشان می دهد. به این معنا که این یک سود بزرگ برای پرورش دهندگان است، مطمئناً یک محصول زائد نیست.
هنگامی که تولید شیر گاوها در مزارع شیری کاهش می یابد، گاوها کشته می شوند و پوست آنها برنزه می شود. پوست گوساله هایی که برای «گوشت سفید» پرورش می یابند، به چرم بزی مرغوب تبدیل می شود. موفقیت اقتصادی کشتارگاه ها و صنایع لبنی ارتباط مستقیمی با فروش پوست دارد.
همچنین پوست از اسب، گوسفند، بره، بز و خوک که برای گوشت ذبح می شوند، گرفته می شود. سایر گونه های جانوری تنها برای پوستشان شکار و کشته می شوند، از جمله گورخر، گاومیش کوهان دار، گاومیش آبی، گراز وحشی، کانگورو، فیل، گوزن، کوسه، دلفین، فوک، ماهی دریایی، قورباغه، لاک پشت، تمساح، مارمولک و مار.
پرورش حیواناتی که پوست آنها در نهایت به چرم تبدیل می شود آلودگی ایجاد می کند و مقادیر زیادی سوخت فسیلی مصرف می کند. بیشتر چرم جهان با استفاده از کروم و سایر مواد خطرناک دباغی می شود. یکی از پیامدهای فاجعه بار استفاده از این مواد مضر، تهدید سلامت انسان ناشی از سطوح بالای سرب، سیانید و فرمالدئید موجود در سفره های زیرزمینی نزدیک کارخانه های دباغی است که برای تمیز کردن آن از واکس مبل چرم استفاده می کنند.
هند بزرگترین تولید کننده چرم در جهان است. در هند، گاوها از زمان های قدیم مورد احترام زیادی قرار گرفته اند و به عنوان نمادی از مادری و حاملان زندگی دیده می شوند. با وجود این، هر هفته هزاران نفر از این حیوانات کشته می‌شوند، نه تنها برای گوشتشان که بیشتر به آمریکا و اروپا صادر می‌شود، بلکه بیشتر برای پوستشان. اکثر خانواده های فقیر در روستاهای هند پس از دریافت اطمینان از ادامه زندگی حیوانات در مزارع، گاوهای خود را می فروشند. گوساله ها که بسیاری از آنها برای فروش قانونی بسیار جوان هستند، هنوز از مادرانشان جدا شده و برای فروش گذاشته می شوند.
