از زمان های قدیم به لطف ذخایر «ناترون» که از سنگ های تبخیری تشکیل شده است که ترکیب آنها نزدیک به Na2CO3 و بی کربنات است، شناخته شده است.
کربنات سدیم بلورهای سفید در حال محو شدن هستند که از تبخیر آب از دریاچه های غنی از نمک سدیم در چندین کشور مانند مصر، لیبی، چاد و ایالات متحده حاصل می شوند.
به عنوان یک کنجکاوی، باید به کوه مقدس ماسایی، تنها آتشفشان در جهان که کربنات سدیم را ساطع می کند، اشاره کنیم، گدازه ای که عمدتاً از کربنات سدیم تشکیل شده است، به رنگ سیاه در هنگام مذاب و سفید در هنگام سرد شدن.
مصریان از ناترون برای تمیز کردن اجسام و مومیایی کردن، نه در محلول، بلکه به صورت پودر خشک کننده به عنوان روش نمک زدن استفاده می کردند.
استفاده از کربنات سدیم، که از این رو به تمدن مصر برمی‌گردد، قبلاً برای سفید کردن کتانی، تمیز کردن، حفظ گوشت و چرم و مخلوط با ماسه و آهک (نگاه کنید به آهک)، برای تهیه لیوان‌هایی با رنگ‌های مختلف شناخته شده بود.
استفاده زیاد برای ساخت شیشه، که در ابتدا به شدت به تامین نمک های سدیم از خاورمیانه و بهره برداری از خاکستر جلبک ها یا گیاهان وابسته بود، شیمیدان ها را تشویق کرد تا راه حلی صنعتی برای تهیه نمک فراوان، سدیم پیدا کنند.
یک شیمیدان بلژیکی به نام ارنست سولوای بود که در سال 1863 اولین کارخانه را در با یک طرح واکنش جدید راه اندازی کرد: فرآیند Solvay متولد شد، این فرآیند جایگزین فرآیند Leblanc در سال 1870 شد و هنوز هم استفاده می شود این اصل ساده به نظر می رسد:
2 NaCl + CaCO3 ———> Na2CO3 + CaCl2
در واقع، مراحل فرآیند پیچیده تر هستند ابتدا آب نمکی از کلرید سدیم تشکیل می شود که روی آن آمونیاک جذب می شود سپس شیر آهک پس از کلسینه کردن کربنات کلسیم (کلسیت) ایجاد می شود و کربناته شدن آب نمک آمونیه منجر به رسوب بی کربنات سدیم NaHCO3 می شود که با کلسینه کردن منجر به کربنات سدیم می شود و سپس آمونیاک بازیافت می شود.
