مدیریت شاخص گلیسمی در افراد دیابتی یکی از مهمترین چالش هایی است که پزشکان در تمرینات روزانه با آن مواجه هستند مطالعات مختلف شناخته شده نشان داده اند که یک کنترل دقیق با درمان تشدید شده با انسولین و سولفونیل اوره ها (مطالعه آزمایشی دیابت آینده نگر بریتانیا) می تواند منجر به کاهش عوارض میکروواسکولار و همچنین هزینه های بستری در بیمارستان شود.
نه تنها سطح گلوکز خون، بلکه پروفایل لیپیدی و فشار خون نیز نقش برجسته ای در پیشگیری از عوارض در یک دیابتی دارد.
در کنار آن، عدم انطباق ناشی از عوامل مختلف بیمار محور مانند کاهش اثر دارو در طول زمان و ایجاد وابستگی به داروهای آلوپاتیک به دلیل ترس از مصرف مادام‌العمر، بیشتر می‌افزاید.
در این مرحله، معرفی دارچین به عنوان یک محصول طبیعی، به دلیل اثرات پلیوتروپیک فراوان، مورد توجه بسیاری از دانشمندان قرار گرفته است. نقش دارچین در تنظیم سطح گلوکز در بدن در کارآزمایی‌های کنترلی تصادفی‌سازی شده کوچک متعددی ذکر شده است.
با این حال، نتایج یا متناقض بوده اند یا به اندازه کافی قابل توجه نیستند یک متاآنالیز توسط آلن و همکاران انجام شده برای 10 کارآزمایی تصادفی کنترل شده شامل 543 بیمار نشان داده است که دارچین، زمانی که در دوز 120 میلی گرم در روز تا 6 گرم در روز به مدت تقریباً 4 ماه مصرف شود، منجر به کاهش آماری سطح گلوکز ناشتا پلاسما همراه با بهبود در پروفایل لیپیدی.
فرضیه های مختلفی در مورد مکانیسم اثر پودر دارچین گلها در دیابت مطرح شده است گفته شده است که دارچین خاصیت تقلید کننده انسولین و حساسیت به انسولین دارد.
کاسیای دارچین نقش مهمی در فسفوریلاسیون پروتئین‌های سیگنال‌دهنده و افزایش بیان ناقل‌های گلوکز حساس به انسولین دارد که منجر به کاهش مقاومت به انسولین می‌شود.
نشان داده شده است که به دنبال قرار گرفتن در معرض عصاره آب دارچین، افزایش بیان گیرنده فعال تکثیرکننده پراکسی زوم α و γ وجود دارد که می تواند به نقش آن در مقاومت به انسولین کمک کند و اثر آن بر پراکسی زوم y مشابه با تیازولیدین دیون ها در دیابت نوع 2 است.
